گروهی وجود معاد را انکار می کنند و معتقدند با مرگ انسان و متلاشی شدن جسم او پرونده اعمال نیز بسته می شود.
در این دیدگاه مرگ پایان زندگی است و هر انسانی بعد از مدتی زندگی در دنیا دفتر عمرش بسته شده و رهسپار نیستی می شود.
از پیامدهای مهم این نگرش برای انسان این است که می کوشد راه فراموش کردن و غفلت از مرگ را پیش بگیرد و خود را به هرکاری سرگرم سازد تا آیندۀ تلخی را که در انتظار دارد، فراموش کند. روشن است که این شیوه عاقبتی جز فرو رفتن در گرداب آلودگی ها نخواهد داشت.
اما گروهی دیگر که نمی توانند فکر مرگ را از ذهن خود بیرون برانند همین زندگی چند روزه نیز برایشان بی ارزش می شود؛ در نتیجه به یأس و ناامیدی دچار می شوند و شادابی و نشاط زندگی را ازدست می دهند؛ از دیگران کناره می گیرند و به انواع بیماری های روحی دچار می شوند گاهی نیز برای تسکین خود و فرار از ناراحتی در راه هایی قدم می گذارند که روز به روز بر سرگردانی و یأس آنان می افزاید.
البته این آثار و پیامدها گریبان کسانی را نیز که معاد را قبول دارند اما این قبول داشتن به ایمان و باور قلبی تبدیل نشده است می گیرد.